Ο ανεμοδείκτης

Από νοθκιάς εγίνηκεν
βορκάς! Παίρνει τους τόπους!
Ετσι εν γίνεται συχνά
τζιαι με πολλούς αδρώπους;

Τη μιαν λαλούν σου έτσι τα….
την άλλην λαλούν άλλα!
Τα μιάλα κάμνουν τα μιτσιά
τζιαι τα μιτσιά μιάλα.

Βρε άδρωπε αδύνατε!
Σαν τον ανεμοδείκτην
σε παρασύρνει ο άνεμος.
Ξέρεις πκιον, αποδείχτην

γνώμην γερήν εν έσιεις!
Ούλλον τζιαι την αλλάσσεις.
Πού εν το συφέρον τζι’ ο ππαράς
τζιαμαί παέις τζιαι λάσσεις.

Τη μιαν πατριώτης γίνεσαι.
Την άλλη ΝΑΙ σε ούλλα.
Πάνω σου ποιος να στηριχτεί
μες στην αναμπουμπούλαν;

Κάτσε τζιαι σκέφτου αν μπορείς.
Όποιος αλλάσσει γνώμην
εν τον πιστεύκει πκιον κανείς!
Τζι’ ας πει σhίλια συγγνώμην!

Χανιά 23 Φεβρουαρίου 2017  (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

Πετώντας

Απ’ τα σύννεφα πιο πάνω
είμαι σκέτος θεατής.
Προσπαθώ να ξεχωρίσω
τ’ ασχημα αυτής της γης.

Μα τα σύννεφα τα κρύβουν
με μια ζέση περισσή.
Μ’ άσπρο πέπλο τα τυλίγουν
και νοθεύουν τη μορφή.

Μα η ασχήμια παραμένει.
Και τη βλέπω καθαρά
σαν με φέρουνε πιο κάτω
του Ικάρου τα φτερά.

Θρήνος, οδυρμός και πόνος…
Πόσο να αντέξει η γη;
Της χαράς ο δολοφόνος
μέσα μας κυκλοφορεί…

Ενταλμα για σύλληψη του
χρόνια τώρα εκκρεμεί.
Χειροπέδες να φορέσει
θα’ ρθει άραγε στιγμή;

Χανιά 15 Φεβρουαρίου 2017 (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

 

Αδέσποτο κοπάδι

Κοπάδι αδέσποτο στου δρόμου τη μέση,
αμήχανα ψάχνουμε στον ήλιο μια θέση.

Ευρώπης «απόκληροι», στους δρόμους ζητιάνοι…
Αιώνων πορεία το ΣΗΜΕΡΑ χάνει.

Σε νάρκη αισθήματα τιμής, περηφάνειας.
Δεσπόζουν απόγνωσης, φυγής και ορφάνιας.

Στα ζάρια σε παίζουνε, πατρίδα μου δόλια…
Δεν έχεις, αντάρτισσα, απόθεμα βόλια;

Να βρεις τη φαρέτρα σου, να πάρεις το βέλος!
Και χτύπα στο στόχο σου και γράψε το ΤΕΛΟΣ

σ’ αυτή την κατάντια, στο μαύρο σκοτάδι.
Και δέξου ελπίδας τ’ ανάλαφρο χάδι!

Χανιά 11 Φεβρουαρίου 2017  (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

Απ’ τη γη στον ουρανό!

Μια σκάλα είναι η ζωή… Σκαλί σκαλί την πάμε.
Με βήματα οδυνηρά κι άλλα που αγαπάμε.

Τα πρώτα τ’ ανεβαίνουμε πετώντας! Δύο δύο!
Στη μέση ελαττώνουμε. Βαρύ ‘ ναι το φορτίο.

Κι αν τύχει και θα φτάσουμε στα πάνω σκαλοπάτια,
αργό το βήμα, λίγ’ αντοχή, δυνάμεις μας κομμάτια.

Πέπλο πυκνό τυλίγει μας σκαλί στο τελευταίο.
Και ο γιατρός θ’ αποφανθεί » επήλθε το μοιραίο»…

Κι αν μέν’ η θέση αδειανή, μόν’ αδειανή δεν μένει.
Στη μνήμη θα ‘ ναι εσαεί η θέση κρατημένη.

Χανιά 9 Φεβρουαρίου 2017  (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

Τραγουδώ….

Τραγουδώ τη ζωή!
Κι ό,τι θέλει ας φέρει.
Τραγουδώ τη σιωπή
που να σέβεται ξέρει.

Τραγουδώ τη χαρά,
που τη λεν κι ευτυχία!
Τραγουδώ τον καημό,
που μας λούζει στα κρύα.

Τραγουδώ τη φυγή
απ’ του νου τη ρουτίνα.
Τραγουδώ την «τροφή»
για την κάθε μας » πείνα».

Τραγουδώ την πλατιά
κάθε έννοιας λέξη.
Τραγουδώ τη ματιά
στου ονείρου τη φέξη.

Τραγουδώ υπομονή,
π’ απ’ τα δύσκολα σώζει.
Τραγουδώ την οργή,
όταν κι όπου αρμόζει.

Τραγουδώ καθε τι
που μου δίνει η πλάση.
Υποψία φρικτή
μην το ΕΙΝΑΙ χορτάσει.

Χανιά 6 Φεβρουαρίου 2017 (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

Αλυσίδες

Σκλαβιάς αλυσίδες στον Οίκο Σου, Θεέ μου!
Πρωτάκουστο; Μάλλον! Δεν είδα ποτέ μου

δεσμά σκουριασμένα, πιστούς μην αφήνουν
κοντά Σου να έρθουν, ικέτες Σου γίνουν.

Δεμένη η πίστη με σίδερα, κρίκους.
Ασφάλεια, τάχα, στους βαρβάρους κι αγροίκους.

Μα η δύναμη τόση της ψυχής και του νου μας,
που οι ικεσίες μας φτάνουν στα ψηλά τ’ ουρανού μας,

να σπάσεις, Θεέ μου, αυτά τα δεσμά Σου!
Αφού ανάξιοι είμαστε και μικροί τα παιδιά Σου.

Χανιά 5 Φεβρουαρίου 2017 (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

Τα δίχτυα

Θα ρίξω δίχτυα στη ζωή, να πιάσω κανα » λαυράκι»!!!
Καλή η ψαριά μέχρι στιγμής, δε λέω! Μα λιγάκι,

λίγο πιο «πλούσια» να γενεί! Οχι μόνο μαρίδα!
Αλλους θησαυρούς της θάλασσας δε γνώρισα, δεν είδα.

Ακούω για ψαριές μεστές απ’ ό,τι εκλεκτό έχει
η θάλασσα εις το βυθό. Ποιος, πότε παρέχει

αυτή την ελίτ της προσφοράς; Να τρέξω να προλάβω!
Εσάς, δικά μου ονείρατα, προς το παρόν σας θάβω,

σ’ αγριο κυνήγι για να βγω, προτού τα πάρουν άλλοι!
Ε, κούνια που με κούναγε!! Πλάνη οικτρά, μεγάλη!

Ο,τι η θάλασσα – ζωή εις το βυθό τους έχουν,
στη μοιρασιά, αλίμονο, καθόλου δε μετέχουν!

Καθείς με την αξία του και τα ονείρατα του,
μερίδιο θα’ χει ακριβό, σαν η ικανότητα του

ωσάν ραβδάκι μαγικό, όσους αγώνες κάνει,
τόσο καλή θα’ ν’ η ψαριά στα δίχτυα θα πιάνει!!!!

Χανιά 19 Ιανουαρίου 2017  (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

Τόξο διαρκείας!!

—————–
Η καταιγίδα κόπασε! Βγήκε ουράνιο τόξο!
Βροχή και αστραπόβροντα τα άφησε από’ ξω.

Για πόσο; Μέχρι αύριο; Κι ύστερα τα ίδια πάλι;
Πλημμύρες, καταποντισμοί, το μαύρο μας το χάλι;

Θέλω τόξο διάρκειας! Χωρίς μια ώρα λήξης.
Τις καταιγίδες της ζωής, της φτώχειας και της πλήξης

να τις κρατά σε απόσταση – πώς λένε – ασφαλείας!
Θέλω ένα τόξο μαγικό, αιώνιας διαρκείας!

Χανιά 15 Ιανουαρίου 2017 (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

Ευγνωμοσύνη!

Είπε η γη στον ουρανό μετ’ απ’ τη βροχή την τόση:
«Αιώνια σ’ ευγνωμονώ γι’ αυτά που μου’ χεις δώσει.

Διψούσα! Και με πότισες! Πεινούσα! Χόρτασές με!
Κι ως ίδρωνα κατάκοπη, ήρθες κι απόστασές με.

Για χάρη σου, λοιπόν, εγώ, σε λίγο καιρό μέσα
θε να ντυθώ σε χρώματα πολλά! Σαν πριγκηπέσα!

Κανένας πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος,
ανθρώπων ρήση διαλαλεί! Εγώ, όμως, τεχνηέντως,

εξαίρεση θ’ αποτελώ σε τούτο τον κανόνα.
Κάνε λιγάκι υπομονή! Στο τέλος του χειμώνα

Συ, Ουρανέ, από ψηλά θε να θαυμάζεις θέα!
Θα τρίβεις και τα ματια σου! Τόσο θα είμ’ ωραία!

Χανιά 15 Ιανουαρίου 2017  (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)

Τόσο λαμπρό!

Τόσο λαμπρό και φωτεινό το φως του τούνελ να’ ταν!
Που ελπίδα ολοζώντανη, στη δύσκολη τη στράτα

να μας κρατούσε όρθιους. Δύναμης δεκανίκι!
Για να παλέψουμε γερά ετούτη εδώ τη φρίκη

που στην πατρίδα μας κρατεί. Κρίση, σου λέει. Μόνο;
Εδώ παλάτια έκτισαν η πείνα με τον πόνο.

Εδώ μας πήραν τ’ ΑΥΡΙΟ, το ΣΗΜΕΡΑ χωλαίνει.
Και μόν’ απ’ το ΧΘΕΣ το ένδοξο, δύναμη η ψυχή μας παίρνει.

Η περηφάνεια έγινε χλιδής υψίστης ρούχο.
Το θέμα ΕΠΙΒΙΩΣΗ μελέτη γι’ αριστούχο.

Κι ως η ματιά μας έμαθε να βλέπει στο σκοτάδι,
βλέπει τα τεκταινόμενα υπόγεια. Στου Αδη

το λαβύρινθο, διαδρόμους δαιδαλώδεις.
Εκεί που δρουν ελεύθερα οι άνθρωποι οι γλοιώδεις.

Ηλιε μου, της ανατολής το φως το φωτεινό σου,
ρίξε το πια και φώτισε το καθε ορφανό σου.

Στου πικραμένου την αυλή, σε κάθε τούνελ άκρη
ρίξε το φως, τη λάμψη σου! Να φύγει καθε δάκρυ!

Χανιά 12 Ιανουαρίου 2017  (Νίτσα Παπαϊωάννου Καλούδη)